شعر نرگس

جهان من در نصف جهان

به تکاپوی سرود

به نشاط لب رود

به صدای بلبل

به نگاه خورشید

به خروش زاینده رود

به هوای دم عید

و به آرایش میدان امام سوگند

به چهل ستون و عالی قاپو

به چهار باغ و پل خواجو

به صدای همهمه ی اصفهان

به ذوب آهن و سپاهان

و به اینکه روزی من می خواستم

که دو چشم را بگشایم در نصف جهان

قسمت می دهم ای خدای من

به دماوند و البرز و سهند و سبلان

به همه خاک پاک ایران

قسمت می دهم که همه ی امید و آرزویم را

که سپردم به نصف جهان

در پناه خودت ای خدای من

حفظ کن

شاعر : فاطمه سادات بهشتی

بوی تو

هر چه دلم با دل تو خو گرفت                                                    با نفس گرم تو نیرو گرفت

گشت مرید و تو اندر پیت                                                        آمد وزان مشک خوشت بو گرفت

چون بلمی بود به دریای غم                                                   دید تو را ساحل و پهلو گرفت

از چه سبب ظلم تو افزوده شد؟                                               از چه نگاهت ز دلم رو گرفت؟

از چه چو صیاد به دامم زدی؟                                               چون کس دیوانه که که آهو گرفت

       اسیر

نمی خواد دیگه دلتنگ تو باشم                                           اسیر مکر و نیرنگ تو باشم

تو که همخون آوازم نبودی                                               چرا باید من آهنگ تو باشم؟

شاعر : امیر صارمی                                                     انتشار اختصاصی : شهرفارسی

پایان تو(۲)

آه به این سیرت خوش باورم                                 کور و کر و گوش به فرمان تو

صیدم و در دام کمندت اسیر                                  طالب کوچم زشبستان تو

در آتشم فکندی با ظلم و غرورت                            روزی تو را بسوزد آتش سوزان تو

غیر از تبر نبودی بر قامت نحیفم                             با من که بودم اما سرو خرامان تو

پر پر شدند گل ها با دست ناسپاست                     جز بوی گل نمانده از بر و بستان تو

اشکی مرا نمانده خندیدی بر غم من                       آید ولی زمانی، دوره گریان تو

مجنون کسان زیادند در این گسسته بازار                 روزی بیفتد آخر رونق دکان تو

دم زده بودی تو ز انصاف خود                                  وه که دریغ از تو و وجدان تو

آه امیدم همه نومید شد                                        رفته جوانی همه در پای تو

وه چه عبث عمر گرانمایه ام                                    گشت فنا در پی دوران تو

عمر هدر شد پی تو شاکرم                                   حال که دل گشته پشیمان تو

نادم عشقم چه کنم چاره نیست                             شدم بر آن مکتب و عرفان تو

سال جدیدت همه باشد بهار                                  ما که ندیدیم جز آبان تو

ای رب رحمان عدالت سرشت                                 ای که وجودم همه قربان تو

باز نشان داد مرا ای رحیم                                      چشم امیدم همه احسان تو

ننگ بر این زندگی نا حساب                                  وای ز نفرین و تاوان تو

بگذر و بگذار تن خسته ام                                     تا روم از دفتر و دیوان تو

شاعر : امیر صارمی                                                انتشار اختصاصی : شهرفارسی

آسمان پر درد

چشم هایش خیس و گریان بود                                                                                                                                                    در نگاهش تیر ایمان  بود

بر لبش ذکر شهیدان بود

در سرش غوغای محشر بود

آه یاری نیست دیگر تا مرا یاری دهد این بار؟

آسمان پر درد

زمین پر زخم

زمین زخم هایش را با نوای عشق درمان ساخت.