خدايا ، چقدر حرف زدن با تو خوب است .

 

چه ساکت و چه صبور به درد دل من گوش ميدهي ،

 

چه ساده اشاره ميکني پيش تر بيايم و اندوه و رنج هزاران سال تنهايي ام

را با تو بگويم .

وقتي به رشته هاي نقره اي باران آويزان ميشوم تا خودم را به اسمان هفتم

تو برسانم

مرا به فرشتگانت نشان ميدهي و ميگويي اين است تفاوت آدميان با شما !

 

خدايا، چقدر حرف زدن با تو زيباست.

 

چگونه گرد و خاک را از سر و روي کلماتم پاک کنم تا لايق تو بشوند؟

 

کجا و در چه زاويه اي بنشينم تا گناهان فراوانم را نبيني؟

 

چگونه گيسوان تو را شانه کنم تا ساکنان عرش مات و مبهوت بمانند ؟

 

چه دسته گلي برايت بياورم تا بوي آن بهشتيان را مست کند ؟

 

با چه رويي چمدان فرسوده ام را بگشايم و تحفه هاي ناقابلم را تقديمت کنم ؟